bayram geçti,ben senden geçtim;
ağzımdan bukleler dökülsün, bedeninin yattığı toprağın altına...
hiçbir baharda yeşeremeyecek, kemik kalmış, etinin etimle birlikte ayrıldığını hissettiğim sen,
al tım da sın..
sen ortalardan yok olduğunda, ruhen ve vicdanen benden koptuğunda, ben hücrelerimden haşareler yarattım, yok olman için.
umuttan daha acı olan umutsuzluk, insanı her şey yapıyor.
düşünülmesi gerekenden çok uzakta, her sabah uyanıp çiçek suluyorum.
bundan sonra, balkonda soldan üçüncü sırada bulunan çiçek sensin.


seni kemik yaparken, seni çiçek yaparken, seni diğer her şey yaparken bile aslında hala es geçemediğim tek gerçek varolduğun.

iyi bir kayıplara karışan, iyi bir dumanın içinde kaybolan, iyi bir kendinden kaçan olmakta başarılı bir sonuçtur belki.

yazamasam da, bokum kokmaz.
haydi gözlerinden öperim.