önce küçük bir çocuktu; ilk içten gülüşü, yüzünde açan papatya...
ergenliğinde içi kaynıyordu, çoğu zaman içinde kalan şekli ile yüzüne yansıyan yarım ay...
birden büyüdü, arkasına baktığında göremedikleri, sisli ara sokaklarda, sokak çocuklarının döndürdüğü sigara dumanı...
hemen ardından çok küçüldü, kar tanesi kalbini eritilmeden ısıtacağı sanrısı; binbir elin alkışladığı yüksek azizlerin(!) gururları(!) kadar yüce ...
büyümeye devam ederken kendiyle ilgili keşfettikleri, aslında onu yalnızlığın tam ortasında bıraktı, ve oluşan soyu tükenen bir canavar...
şimdi, soyunuyor, veyeni açılımları, kapı deliklerindeki yanlış anahtarların günlerce denenip kapıyı açamaması kadar aciz.
ve hala kapı önlerinde yatmak, onun en yüce -- oyalanma biçimi..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder